IJspret op de Waal
In de winter van 1947 lag er veel sneeuw en een dik pak ijs op de Waal. Op het dode stukje Waal ten oosten van Rijksweg 16 bij de Pruimendijk en de Neslaan vermaakten kinderen en ouderen zich op het ijs. Er werd een echte ijsbaan gemaakt en die werd meerdere keren per dag geveegd. Als kind leerde je daar schaatsen achter een stoel of aan de hand van iemand die de kunst van het schaatsen al verstond.
Eerst moest je natuurlijk rechtuit leren schaatsen. Er werd in die tijd geschaatst op houten schaatsen en ook nog wel op schaatsen met krullen, want van die noren zag je er toen nog niet zoveel. Als je de kunst van het rechtuit rijden onder de knie had dan ging je beentje over ofwel schoonrijden leren.
Een heerlijke tijd was dat, want als je een beetje geluk had, kon je met het meisje of de jongen van je dromen een baantje rijden. Trouwens ouderen deden hier ook aan mee, en op het ijs zijn ongetwijfeld paartjes gevormd die later met elkaar zijn getrouwd.
Een attractie op zich was het slingersleeën. Op een open plek bij de griend werd dan een stevige paal in het ijs gezet waaromheen de lus van een wel tien meter lang touw werd gelegd. Aan het uiteinde van het touw een slee met daarop een jongen die het touw vast moest houden. Omdat het zo hard vroor konden de tuinders niet werken, dus kwamen zij ook naar het ijs en pakten het touw vlak bij de paal met een man of zes. Met het touw ging men dan zo hard mogelijk in de rondte en de slee ging met heel veel snelheid mee, wat niet zonder gevaar was.
Op het juiste moment moest je dan het touw loslaten en schoot je met een vaart de Waal op richting vlasfabriek. Bij die fabriek waren altijd brandbijten gehakt om bij brand water te hebben. Op een keer vloog iemand over zo’n bijt heen, maar de slee lag in het water en de jongen op het droge. Het liep gelukkig goed af. Al met al een leuke herinnering.
Uit: Herinneringen van Herman van Hal
Dit verhaal verscheen eerder in De Combinatie van 9 februari 2006 |
